Wandelen is goede Anti-depressiva zegt Kees

Het is echt een plek waar je beter kan worden

Kees is manisch-depressief. De winter is moeilijk, zijn manie meestal in de zomer.
‘Als ik die niet heb, vind ik er helemaal geen flikker meer aan. Nee, dat is niet helemaal waar. In januari word ik opa en binnenkort krijg ik van mijn kinderen een aquarium voor mijn verjaardag.’

Kees verheugt zich er enorm op. Hij zou dat zelf nooit kunnen kopen, moest zijn auto weg doen, vakanties en uit eten gaan zitten er niet meer in. Dat mist hij.
‘Je moet je natuurlijk niet met anderen gaan meten, daar word je heel verdrietig van.’
Maar hij mist het wel. Hij wijst naar een lamp, die heeft hij uit de.kringloop.
‘Dat was tien jaar geleden ondenkbaar voor me, maar nu vind ik het geinig dat je voor zo weinig zo’n mooie lamp kan kopen.’

Sinds vier jaar komt hij op Reakt.

‘Je wordt geaccepteerd met al je sores. Het is echt een plek waar je béter kan worden.’, Maar hij is er nog niet, zegt hij zelf. Hij heeft zijn huishouden weer op orde en een paar andere activiteiten opgepakt, een zangkoor en een Bijbelstudie. Zijn energiebesteding en balans zijn nog precair.
‘Ik kan mijn energie maar één keer besteden. Als ik een paar uur iets doe dan moet er niet nog een uurtje bij, dan is het gewoon klaar.’

We praten over Joost Zwagerman, zijn zelfmoord, hoe we daarvan schrokken. Maar ook de herkenning; van de post die hij niet kon openmaken en hoe boodschappen doen een onoverkomelijk probleem werd.
‘Ik begreep die man zo goed, zijn eenzaamheid, veel mensen begrijpen niet wat dat is.’
 Zelf heeft hij voor alle zekerheid een briefje naast zijn bed.
‘Als ik hier over de balustrade wil dan ga ik naar mijn briefje. Daar staan tien punten op die ik allemaal moet doen, voordat ik dat ga doen.’

De problemen begonnen toen zijn huwelijk na 28 jaar stukliep en hij noodgedwongen moest verhuizen. Hij kan slecht tegen verandering, maar het werk moest door. Kees  was bouwkundig technisch tekenaar.
‘Na 19 jaar kreeg ik te horen dat ze niet verder met me wilden. Toen ging zo’n beetje het licht uit hier.’
Een half jaar zat hij binnen, in het donker, met de gordijnen dicht.
‘Ik zat maar zo’n beetje op de bank, mijn huis vervuilde, ik kon geen boek meer lezen. Het enige wat nog ging was een stom computerspelletje. Doordat ik nauwelijks bewoog kreeg ik enorme spierpijn.’

Zo kwam hij bij de huisarts, die hem naar PsyQ verwees.

‘Zo’n stukje naar de tram is al een hele onderneming. En als je een half jaar in het donker hebt gezeten en er vliegt buiten een meeuw langs, dan denk je dat het een straaljager is.’
Hij volgde een ritme- en balansgroep en een slaapcursus.

Met de groep kreeg hij een rondleiding bij Reakt.

Kees begint te stralen.
‘Het leek net een klein dorp. Alsof je een warme deken om je heen geslagen krijgt.’
Ronald Bakker, zijn begeleider, nam hem mee om een bonsai boompje te kopen .Voor thuis.
‘Daardoor zijn de gordijnen open gegaan. Ik kon dat ding niet in het donker zetten.’
Ze praten eens per week over hoe het gaat. Met zachte hand wordt hij door de diverse afdelingen begeleid.

Kees begint op de Inloop
‘Gewoon zitten, koffie drinken. ‘Dat lijkt niks, maar het is enorm. Je bent weer onder de mensen. En lekkere maaltijden. Je dacht toch niet dat ik thuis goed at?’

Daarna Crea. Af en toe kwam er een rondleiding langs.
‘Dan zat ik daar met een klein schaartje te knippen, zweet op m’n voorhoofd, kwamen ze gekken kijken, zo noemden we dat. Dan deed ik mijn schoen aan mijn oor alsof ik aan het bellen was.’ Bulderende lach.
Nu geeft hij zelf rondleidingen en is hij gastheer bij de Inloop.
‘Dan zit je daar, koffie erbij en dan ga je met mensen praten. Dat gaat me altijd wel goed af. Ik hou ervan om mensen te helpen.’
Op de kaarsenmakerij leerde hij wachten.
‘De kaarsen moet je dompelen, dan drie minuten afkoelen en harden,anders krijg je gerimpelde kaarsen. En dat steeds opnieuw. Als je dat tempo accepteert wordt het een soort meditatie.’

Hij  vertelt hoe erg hij de bezuinigingen vindt. Twee jaar geleden moest er ineens €12,50 voor de indicatie betaald worden.’
‘Dat valt niet mee als je bijstand hebt.’
Afgelopen jaar werd zijn indicatie gehalveerd.
‘De meesten mogen nog maar een halve week. Als je uit ’s Gravenzande komt mag je langer, want daar is ander beleid. Dat is het ergste, dat de maatschappij je niet moet en dat het de gemeente geen ene moer kan schelen hoe het met je is. Ik ben niet expres ziek geworden, ik heb 33 jaar in loondienst gewerkt!’

Een maand na het interview hoor ik dat zijn aquarium is gearriveerd.
‘De vissen zwemmen heel rustig door de bak. Alleen als ze eten krijgen zwemmen ze wat harder. Heerlijk om naar te kijken.’

Nu het kleinkind nog. Kees wordt vast een hele leuke opa.

©Anita Haas