“Ik droeg jarenlang een fantastisch masker”
Tineke (44) stond op een ochtend voor de klas en opeens kon ze haar arm niet meer bewegen. Haar lichaam gaf het signaal; het gaat niet meer. Psychische en emotionele beschermingsstrategieën die haar als eenzaam kind hadden geholpen, begonnen zich tegen haar te keren. Ze viel uit en zat met angstklachten thuis. Via Reakt komt ze langzaam aan weer in beweging.
“Ik had zelf niet door dat het steeds slechter met me ging”, vertelt Tineke over de tijd dat ze docente was op een internationale school. “Ik ben altijd iemand geweest van gewoon doorgaan en niet zeuren. Toen ik kinderen kreeg, werd dat steeds lastiger. De extra verantwoordelijkheid, de stress van werk, mijn eigen psychische gesteldheid, het ging gewoon niet meer. Op een gegeven moment werd ik letterlijk ziek. Ik kreeg uitvalverschijnselen, stond voor de klas en kon mijn arm niet meer bewegen. Dat was best heftig.” Diezelfde avond nog wordt ze naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek omdat de huisarts denkt dat ze een TIA heeft of hartproblemen, maar daar komt niks uit. “Ze zeiden: het is waarschijnlijk psychisch. Ik dacht, daar ben ik het wel mee eens, maar hoe kan dit?”
Wie ben ik nou eigenlijk?
Tineke groeide op in een gezin met drie kinderen, ze was de jongste van de drie meiden. “Ons gezin was nogal geïsoleerd en dat creëerde een enorme eenzaamheid omdat ik nergens terecht kon, ook niet bij mijn ouders. Ik voelde me niet gezien en gehoord. Ik trok me terug en ontwikkelde manieren om met de eenzaamheid om te gaan en om het te verbloemen. Als volwassene kun je dingen niet meer uit de weg gaan. Al die patronen die ik ontwikkeld had, kwamen weer terug. Ik isoleerde mezelf. Naar de buitenkant functioneerde ik op een hoog niveau in een veeleisende baan, maar ik had een fantastisch masker op waardoor niemand wat merkte. Ik bleef functioneren, maar het vrat energie. Dat ging op een gegeven moment niet meer. Ik moest weer terug naar de basis. Wie ben ik nou eigenlijk?”
Schematherapie en groepstherapie een eye-opener
In september 2019 viel ze uit en in 2020 gaat ze in therapie. “Ik kwam terecht bij het centrum voor schematherapie. Een soort therapie waarbij je gaat kijken naar patronen. Dat was voor mij echt een eye-opener!” Een aanpak die alles op de plaats laat vallen en stapje voor stapje gaat het beter met haar. Ook start ze met groepstherapie. “Ik zat in een groep met allemaal vrouwen, met soortgelijke problemen, wat ongelofelijk fijn was. Ik had me zo geïsoleerd dat ik geen sociaal netwerk had. Gewoon een gesprek op het schoolplein was al onmogelijk. Die groep voelde heel veilig. Ik voelde me compleet gezien en gehoord. Dat maakte echt een omslag in mijn herstel.”
Goed gevoel bij Reakt
Na een aantal gesprekken met re-integratie organisaties ontmoet ze zeven maanden geleden Tessa van Reakt. “Dat voelde meteen goed. We begonnen klein door wekelijks met andere cliënten van Reakt te gaan zwemmen, wat me een positief gevoel gaf. Tessa stelde voor om in een winkeltje voor de kleine beurs te werken voor mensen van Reakt of mensen die weinig te besteden hebben. Dat vond ik best spannend. Als je zo lang thuis heb gezeten in je eentje dan is het erg wennen. Maar de sfeer was wel heel fijn en langzaam kreeg ik het vertrouwen weer. Ik voelde me weer gezien. Ik dacht, ik kan dit, het is helemaal niet zo eng. Ik kan met mensen praten die binnenkomen en ik word niet afgewezen. Dat was heel belangrijk in mijn proces. Toen heb ik ook aangegeven bij Tessa dat ik meer wilde doen.”
Structuur
Het werk bij het winkeltje rondt ze succesvol af en ze ziet op Facebook een advertentie van de dierenambulance, waar ze mensen zoeken met affiniteit voor katten. “Ik raakte direct enthousiast. Tessa moedigde me aan om te solliciteren.” Inmiddels werkt ze daar ook één ochtend in de week. “Het is echt fantastisch. Ik ben dol op katten en omdat ik daar op een vaste dag kom, werk ik met een vaste groep mensen. Dat geeft houvast. Ik ben én de deur uit én ik voel me nuttig en gewaardeerd in wat ik doe. Daardoor krijg ik meer zelfvertrouwen. Tessa hielp me ook om bij de kledingbank te gaan werken. Er komen daar iets meer mensen dan bij het andere winkeltje, ik heb meer gesprekken, moet meer doen. Ik merk dat ik het fijner vind dat het drukker is en ook de structuur van het werk doet me goed.”
Geen grote zwarte wolk
“De stappen die ik nu maak zijn heel waardevol, maar uiteindelijk is mijn doel om weer betaald werk te vinden”, zegt ze tot slot. “Maar wat ik vooral beangstigend vind is dat ik geen idee heb waar dit heen gaat. Ik moet ook accepteren dat het beter is dat ik sommige dingen niet meer kan of moet doen, omdat ik dan terugval in een oude patronen. Gelukkig heb ik daar begeleiding in van Tessa en Reakt. Het is geen grote zwarte wolk die ik alleen moet oplossen. Het belangrijkste wat ze mij heeft meegegeven, is om rustig aan te doen. Ik hoef niet te rennen. Daardoor krijg ik weer de kans om over dingen na te denken, dingen te verwerken. Zo merk ik langzamerhand dat ik steeds meer kan. Als je mij nu vergelijkt met toen we begonnen, dat is zo anders. Toen zat ik echt te bibberen. Nu heb ik zoiets van, kom maar op!”