Steven: 'Nou vooruit, geef me maar zo’n strippenkaart. Hoe werkt dat?'

Een leuke knul om te zien, lang, slank en mooie donkerbruine krullen en bruine ogen die niet vaak twinkelen. Steven heeft smetvrees. Dat is heel vervelend voor zijn omgeving, maar het meest voor hem zelf. Het beperkt hem in zijn dagelijks leven. Dwangmatig elk kwartier vijf minuten handen wassen, dat doet hij al jaren. Steven is niet dom, smetvrees en intelligentie hebben niets met elkaar te maken. Smetvrees zie je wel vaker bij personen die perfectionistisch zijn.

Na zijn middelbare school kwam hij het huis niet meer uit. Hij was op de HAVO erg gepest. Niet door de meisjes, want die wilden in het begin nog wel verliefd worden op die mooie jongen met zijn bruine krullen. Maar dat was tevergeefs, want iemand aanraken of zoenen kon hij niet. Toen hij niet meer van zijn kamer kwam, geen vervolgopleiding durfde doen, moest er wel worden ingegrepen. Twee jaar geleden heeft zijn moeder een goede therapeut gevonden.

Zijn therapeut, een vriendelijke vrouw, heeft hem uitgelegd wat haar behandelplan is. Na een aantal sessies komt zij met een voorstel. “Steven, het gaat al beter met je en we moeten een volgende stap zetten. Ik wil jou vaker uit huis krijgen, ik wil dat je de straat op gaat en andere mensen ontmoet. We gaan zorgen dat jij je angsten overwint om te solliciteren naar een baan of opleiding.” Steven is perplex. Hoe dan? De therapeut geeft hem een folder mee van Reakt, een onderdeel van Parnassia Groep. Thuis leest en herleest hij de folder en begint te hopen dat hij bij Reakt misschien verder kan komen. Hij denkt er een paar dagen over na en durft dan te bellen voor een afspraak. Met het zweet in zijn handen gaat hij voor een intake gesprek naar Hans Gorissen die hem rustig op zijn gemak stelt. Totdat hij opeens zegt: “Ik denk dat ons project Kijk op de Wijk iets voor jou is”. Oeps, alle alarmbellen gaan af bij Steven als hij hoort wat het inhoudt. Hij moet met behulp van een strippenkaart de wijk in gaan en instanties bezoeken als bijvoorbeeld het Huis van de Wijk en het Museum Rotterdam.

O nee, dat gaat hij niet doen. “Dit is niet eens mijn wijk, dan moet ik te vaak met het vieze openbaar vervoer reizen, geen sprake van”. Hans laat het gaan, praat kalm verder over ogenschijnlijk andere dingen en maakt een vervolgafspraak een week later. Rustig begint hij er weer over. Enne… Steven, je hoeft niet persé met het ov, je kan ook op de fiets door de wijk. Steven geeft zich – met duidelijke tegenzin – gewonnen. “Nou vooruit, geef me maar zo’n strippenkaart. Hoe werkt dat?”

Hans legt het uit. “Jij bezoekt alle plaatsen of instanties die op de strippenkaart staan. Dat zijn er vier die wij hebben bedacht en twee die je zelf mag kiezen. Je maakt van tevoren een afspraak zodat je vriendelijk ontvangen wordt. Je krijgt een rondleiding en uitleg. Je leert ervan en het brengt je hopelijk op positieve gedachten over je leven en je toekomst. Als alles op de kaart is afgestempeld verdien je als beloning een gratis rondvaart met de Spido of een andere verrassing.”

Als eerste bezoekt Steven het Huis van de Wijk in Delfshaven. Hij kijkt zijn ogen uit bij binnenkomst, wat is dat groot. Hij toont zijn strippenkaart aan de balie en krijgt een rondleiding door de beheerder. Hij vindt het prachtig! Wat zijn hier veel vrijwilligers actief die een ons-kent-ons-gevoel uitstralen, terwijl ze iets nuttigs en moois voor de wijk doen. Eenmaal thuis laat het hem niet meer los. Zoiets zou hij ook wel in zijn wijk Zevenkamp willen doen. De volgende strip die hij kiest is het Verhalencafé van het Museum Rotterdam. Het thema is ‘De Zorg’ en Steven hoort verhalen van vrijwilligers in de zorg, mensen met passie voor de zorg. Hij kijkt om zich heen, ziet veel geïnteresseerde gezichten. Hij voelt zich op zijn gemak, dit past bij hem. Dit had hij zonder strippenkaartplicht nooit durven doen.

In het volgende gesprek bij Reakt zegt hij dat hij is geraakt door de verhalen die hij heeft gehoord en dat hij blij is met wat hij dankzij de strippenkaart heeft ontdekt. Hij wil ook zoiets doen voor zijn wijk,  als vrijwilliger, want hij heeft intussen besloten dat hij een opleiding in de zorg wil gaan doen.
Hans Gorissen hoort hem met een glimlach aan. Missie geslaagd tot zover. Toch valt er nog meer te winnen, ook voor vele anderen, maar het zelfvertrouwen van de cliënten is het grootste goed. Elke volle kaart is even belangrijk. En Steven? Die zorgt en komt er wel.

Auteur: Jopie Sluimer