“De keuze was: de afgrond in of hulp zoeken”
Jens werd jarenlang thuis mishandeld, zijn jeugd was traumatisch. Rond zijn 22ste begon hij drugs te gebruiken om zijn gevoel te verdoven. Het ging bergafwaarts met hem en hij kwam zelfs op straat terecht. Hij stond voor de keuze; de afgrond in of hulp zoeken. Hij koos voor het tweede. Inmiddels is hij herstelcoach/ervaringsdeskundige bij Reakt en begeleidt hij het buitenproject Petripark. Waar deelnemers met hun handen in de aarde hun hart kunnen luchten.
“Werken in de tuin werkt echt helend, deelnemers delen veel meer buiten en voelen zich op hun gemak”, zegt Jens, die zelf eerst het verschil tussen een schep en een hark nog niet wist, zoals hij zelf zo mooi zegt. Inmiddels is hij helemaal op zijn plek in de tuin. “In de tuin is dit mijn derde jaar nu. We hebben net weer allerlei zaden en bloembollen ingekocht, die gaan we binnenkort allemaal voorzaaien. Laat alles maar weer gaan bloeien!”
De tuin bevindt zich in Schiebroek, Rotterdam, naast de beschermd wonen locatie Petristraat. “We hebben momenteel een groepje van 7 man met wie we lekker tuinieren. We verbouwen groenten en houden de tuin netjes. Het werk in de tuin geeft de deelnemers structuur en vertrouwen, het is voor hen een veilige plek om dingen te delen.”
Traumatisch
Jens kan zich goed inleven in de deelnemers, omdat hij zelf ook het nodige heeft meegemaakt. “Ik ben jarenlang mishandeld thuis en heb nog een aantal andere traumatische dingen meegemaakt. Toen ik begin twintig was, kreeg ik daar last van. Ik ben drugs, voornamelijk speed, gaan gebruiken om mijn emoties te verdoven. Ik kwam in een depressie en was op het diepste punt ook suïcidaal. Ik kon mijn rekeningen niet meer betalen en kwam op de straat terecht. Toen was de keuze of verder de afgrond in of hulp zoeken.”
Zombie
Jens kiest voor het laatste en wordt voor even opgenomen voor zijn PTSS en depressie. “Dat was best een nare ervaring moet ik zeggen. Ik werd onder de pillen gestopt en zo verdoofd dat ik als een zombie over de gang liep. Ik kan me herinneren dat we sporttherapie hadden en dat ik niet eens een basketbal kon optillen. Toen dacht ik, dit wil ik ook niet! Ik zag ook de hele tijd mensen de kliniek uitgaan en weer terugkomen. Dat moet toch anders kunnen! Weer stond ik voor een keuze. Ik kan nu nog mijn leven oppakken of zo verder gaan. Ik koos ervoor om keihard aan mijn eigen herstel te gaan werken.”
Arm om hem heen
Via maatschappelijk werk krijgt hij een huisje. Het duurt nog een aantal jaren met veel ups en downs voordat hij verder is in zijn herstel. De worsteling stopt definitief als hij zijn huidige vrouw leert kennen. “Zij was de eerste die een arm om me heen sloeg zonder oordeel, zonder naar mijn verleden te kijken of de slechte keuzes die ik heb gemaakt. Dat heeft me heel erg geholpen.”
Mooie gesprekken
Precies de arm die hij nu af en toe letterlijk en figuurlijk om deelnemers heen slaat in de tuin. “Omdat deelnemers zich op hun gemak voelen buiten in de tuin, ontstaan er de mooiste gesprekken. ‘Ik voel me gezien en gehoord bij jullie in de tuin’, hoor ik vaak. Er hangt een fijn sfeer. Iedereen kan zeggen wat hij wilt en komt met veel plezier en gaat weer weg met plezier. Dat geeft mij ook een fijn gevoel.”
Uitdagingen
Ondanks de fijne sfeer zijn er ook wel uitdagingen. “Een aantal mensen moet ik wat meer in de gaten houden. Die gaan naar hun kamer om bier te drinken en komen aangeschoten terug, of ze verstoppen blikjes bier in de tuin. Daar praten we dan op een open manier over. Ik weet precies hoe het is. Ik gebruikte zelf heel veel drugs om maar niet te kunnen voelen. Ik heb nu geleerd om wél te voelen. Dat was heel eng. Je voelt ineens emoties die je jarenlang hebt onderdrukt. Door de mensen om me heen en de kracht in mezelf is het wel gelukt om iets van mijn leven te maken. Dat probeer ik ze mee te geven.”
Toekomst
Momenteel komen er vooral bewoners van de Petristraat in de tuin, maar er zijn allerlei plannen om herstelplek van te maken, laat Jens weten. “Ik wil de tuin uitbreiden met meer faciliteiten en hersteltrainingen. Zodat behandelaren kunnen wandelen met cliënten of gesprekken kunnen voeren. In de tuin heb je hele ander gesprekken dan in een kamer of achter de computer. Het zou mooi zijn als we er echt een herstelplek van kunnen maken, een plek voor deelnemers om even uit de ellende te zijn. Hoe meer deelnemers hoe meer vreugde.”
Hoogtepunt
“Het jaarlijkse oogstfeest is echt een hoogtepunt”, zegt hij tot slot. “Onze vaste klanten uit de buurt komen dan op bezoek. De deelnemers zijn dan trots dat we de groenten die uit de zaadjes zijn gekomen kunnen verkopen. We hebben aardappels, komkommers, noem maar op. Daarnaast planten we ook boompjes voor deelnemers die overlijden. Dat zijn er best wel wat geweest de afgelopen jaren. Die herdenken we op die manier en zo blijven ze toch een beetje bij ons.”